بایگانی دسته ی اسلاید شو

به گزارش روابط عمومی و امور بین الملل جامعه المرتضی علیه السلام ،مسئولان و مبلغان جامعه المرتضی در مرکز اسلامی امام علی (علیه السلام) هامبورگ با آیت الله رمضانی دیدار و گفتگو کردند.

در این دیدار و در نشست های تخصصی با معاون و مسئولان مرکز اسلامی هامبورگ زمینه های انعقاد تفاهم نامه ای برای ایجاد مهد کودک، حوزه علمیه خواهران، تربیت مبلغ به زبان آلمانی و تعامل در حوزه های تبلیغی، پژوهشی فراهم آمد.

جامعه ما بیش از آنکه عمل گرا باشد، شعارگراست. تعظیم شعائر و فضاسازی خوب و لازم است ولی اگر به اقتضای این شعارها عمل نشود تناقض گویی و دوگانگی پیش می آید. جامعه ما در بسیاری از عرصه ها همچون شناخت و تبعیت از رهبری ، ظلم ستیزی ، صبوری و بصیرت داشتن، خوب عمل می کند ولی در برخی از شئون اخلاقی (فردی و اجتماعی) کارنامه ضعیفی دارد.

گفتگوی کوتاه ما با حجت الاسلام والمسلمین احمد زادهوش، رئیس جامعه المرتضی علیه السلام به تبیین رابطه میان فرهنگ عمومی ما با فرهنگ عاشورایی، مهم ترین نیاز امروز ما به این مکتب و چند شبهه ای که این روزها در ارتباط با مناسک عاشورایی مطرح می شود اختصاص دارد.

ما اعتقاد داریم “کل ارض کربلا، کل یوم عاشورا” یک حقیقت فرازمانی و فرامکانی است. پس هر عصر و زمانه ای نیاز به درونمایه و پیام نهضت حسینی دارد. مهم ترین نیاز یا نیازهای امروز ما در مراجعه به این نهضت چیست؟

روحیه ظلم ستیزی و استکبار ستیزی نیاز جامعه امروز بشری است ، ستمگری و خودکامگی در زمان ما دنیا را صحنه تاخت و تاز خواسته های شیطانی خود قرارداده و همه را به بردگی و اطاعت محض می خواند. بسیاری از ملت ها و حکومت ها این وضعیت را پذیرفته اند و اربابی ایالات متحده و چند کشور غربی – که به شکل هیات امنایی اداره می شوند- را تمکین می کنند. اما فرهنگ شیعی، فرهنگ علوی و فرهنگ حسینی و عاشورایی این ترس و سرسپردگی را نمی پذیرد و همه را به آزادگی و ظلم ستیزی فرا می خواند. وظیفه ماست که این فراخوان را به گوش ملت ها برسانیم.

اگر جامعه و فرهنگ عمومی ما با جامعه آرمانی حسینی فاصله دارد این فاصله های معرفتی و اخلاقی و ایمانی کجاست و چگونه در ساحت های مختلف زندگی خود را نشان می دهد؟

جامعه ما بیش از آنکه عمل گرا باشد شعارگراست. تعظیم شعائر و فضاسازی خوب و لازم است ولی اگر به اقتضای این شعارها عمل نشود تناقض گویی و دوگانگی پیش می آید. جامعه ما در بسیاری از عرصه ها همچون شناخت و تبعیت از رهبری ، ظلم ستیزی ، صبوری و بصیرت داشتن، خوب عمل می کند ولی در برخی از شئون اخلاقی (فردی و اجتماعی) کارنامه ضعیفی دارد.

این روزها گاهی در همین شبکه های مجازی می بینم می خواهند دو وجه معارف و عواطف را از هم جدا کنند، این که امام حسین (ع) از ما شعور می خواهد نه شور، اشک ریختن نمی خواهد، اشک پاک کردن می خواهد، در صورتی که اصلا این دو وجه از هم نباید منفک شود و در مقابل هم قرار گیرد. دیدگاه تان در این باره چیست؟
بازخوانی تاریخ کربلا و سخنان امام حسین علیه السلام و برجسته سازی آن ، این رویکرد غلط را رسوا و خنثی می کند. جملاتی مثل: انا قتیل العبرات – من کشته ی اشک ها هستم – و احادیثی که به زیارت، سوگواری و بزرگداشت این حادثه توصیه می کند اما توجه داشته باشیم که در مفابل این رویکرد غلط، رویکرد خطرناک دیگری هم در برخی مجالس سنتی وجود دارد که به جز نوحه گری و تعزیه و به جز ذکر مصیبت و دم از محبت حسین و ولایت علی زدن هیچ کاری به مسائل روز مسلمین ندارد و در حقیقت مبارزه منفی با نظام اسلامی و انقلاب دارد.

یکی از غفلت های بزرگ ما در ارتباط با حماسه حسینی و حادثه عاشورا در بحث الگوگیری از این حادثه است. گاهی در منابر و مداحی ها هم صورت مسأله به گونه ای تبیین می شود که اتفاقا نوعی فضای ضد الگوگیری به وجود می آید. به این معنا که مستمعان و مخاطبان مراسم ها را به بهانه تجلیل از مقام و جایگاه معصوم (ع)، تحقیر و ناامید می کنیم و به او القا می کنیم که معصوم (ع) و صحابه ایشان از جنس دیگری بودند و ما فقط می توانیم افسوس بخوریم که در جایگاه آن ها نیستیم. دیدگاه تان در این باره چیست؟

به نظر می رسد این اتفاق نه از سر اغواگری و تعمد که از سر جهل و غفلت است . توجه به این فراز از زیارت عاشورای معروفه تکلیف ما را در این زمینه روشن می سازد که : اللهم اجعل محیای محیا محمد و آل محمد و مماتی ممات محمد و آل محمد.

منبع:شبستان

به گزارش روابط عمومی جامعه المرتضی علیه السلام:حجت‌الاسلام و‌المسلمین احمد زادهوش ، در تبیین موضوعات و مطالبی که برای تبلیغ بین الملل ضروری است و وظیفه هر مبلغی است که به صورت ویژه به این موضوعات بپردازد گفت:

من تجربه‌ی سه مرتبه تبلیغ در پاریس، دو مرتبه تبلیغ در رم، دو مرتبه در میلان و اتریش و چند مرتبه هم در دیگر شهرهای اروپا را داشته‌ام. این‌ها منبرهای رسمی من در مساجد و مراکز مهم بوده است. بعضاً در خانه‌های مردم یا در محافل خصوصی نیز تبلیغ کرده‌ام. هم‌چنین در اکراین، ترکیه، پاکستان، فیلیپین، چین و مکان‌های متعدد دیگری نیز توفیق تبلیغ را داشته‌‌ام.

یکی از آسیب‌های جدی و مشترک در بین ایرانی‌های خارج از کشور، فروپاشی خانواده‌هاست. این‌که ما گمان کنیم خانواده‌ی سالم و ساده‌ای که به این‌جا مهاجرت کرده‌اند، از آسیب‌های فرهنگی مصون بوده‌اند، این‌طور نیست!

با کمال ناباوری؛ مثلاً خانم خانواده تمرّد می‌کند. آن خانمی که اصلاً کسی گمان نمی‌کرد روزی چنین رفتاری داشته باشد. این نشان می‌دهد که پایه‌ی عقیده‌ای وی قوی نبوده است.

نشان می‌دهد که آن التزاماتی که باید باشد و آن باورهایی که طرف باید داشته باشد، اصیل نبوده و لذا وقتی با فضا و محیطی مواجه می‌شود که می‌بیند اگر امروز از شوهرش جدا شود به او خانه‌ی مستقل و حقوق مکفی می‌دهند و با مردهای دل‌خواه خودش هم می‌تواند رابطه داشته باشد، به راحتی از همسرش جدا می‌شود و خانواده از هم می‌پاشد؛ نمی‌گویم اکثر خانواده‌ها این‌جوری هستند،

ولی عده‌ی قابل توجهی دچار چنین مشکلاتی می‌شوند. این نشان می‌دهد که ما باید روی مباحث خانواده بیشتر کار کنیم و لازم به تذکر است که این ارتباطات رو به گسترش است.

این‌طور نیست که بتوانیم رفت و آمدهای خارجی را کنترل کنیم. از‌طرفی پس از گذشت دو سه دهه از انقلاب، همه تلاش می‌کنند که این چند میلیون ایرانی را با فضای داخلی مرتبط کنند.

این ارتباطات ضمن این‌که خیلی برکات دارد، مفاسد و آسیب‌هایی هم دارد. برای مثال پسری که متولد فرانسه یا بلژیک است و در این‌جا ازدواج می‌کند، به راحتی از همسرش دل‌می‌بُرد. این یعنی این‌که ما شاهد گسترش روابط عمیقی هستیم. اگر در این روابط، اعتقادات و باورها محکم نشده باشد، مثل فنری می‌ماند که مدت‌ها رویش فشار بوده است. آن ‌طرف که می‌رود احساس می‌کند دیگر آن فشار نیست و یک‌دفعه آزاد می‌شود.